دعا کردم که پیش از آن که قلبم تا ابد خاموش گردد؛

بیایی ای سراپا خوب!

و روحم را زچنگال هراس انگیز غفلت ها رها سازی

و تا آخر زمانی که نفس در سینه ام ـ این سینه خاموش ـ می ماند

به یادت انتظاری از تبار دوستی را میزبان باشم

بیا ای شانه هایت تکیه گاه خستگی هایم!

بیا و چشم هایم را از این چشم انتظاری ها رهایی بخش

که این زندان حزن انگیز

برایم کلبه ای لبریز از عطر خدا باشد.

نوشته شده در پنج شنبه 90/11/27ساعت 9:50 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |